Een dag in het leven

Inmiddels zit ik al langer dan een maand in Afrika. Hoogste tijd om jullie een keertje mee te nemen, hoe een doordeweekse dag eruit ziet voor mij. Nu is het zo dat ik in Afrika zit. En Afrika betekent: last minute wijzigingen. Een dag ziet er daarom nooit hetzelfde uit voor mij. Ik kan in de ochtend een heel plan bedacht hebben, maar aan het einde van de dag tot de conclusie komen dat ik iets heel anders gedaan heb. Dit stukje is daarom ook een voorbeeld van mijn dag, en geen standaard. Wel gebaseerd op ware gebeurtenissen ;)

6.30 uur

Met mijn ogen nog halfdicht van de slaap, druk ik op de snooze knop van mijn wekker. Nog héél even blijven liggen. Slaperig draai ik mij weer om en droom nog even verder. Tien minuten later word ik weer ruw wakker geschud door mijn wekker en ik zucht. Nu is het echt tijd om op te staan. Gelukkig maakt de benauwde warmte in mijn kamer het makkelijker om uit bed te komen. Ik stommel naar de keuken en maak mijn ontbijtje klaar, terwijl ik de Bijbel open sla. In Nederland probeerde ik stille tijd te houden in de ochtenden, maar vaak schoot dat door een drukke planning erbij in. Hier heb ik de tijd en probeer ik er echt een gewoonte van te maken.

8.00 uur

Tijd voor de ‘ochtendvergadering’. Samen met de andere vrijwilligers verzamel ik in het huis van het gezin. Iedere ochtend (behalve op de zaterdag en zondag) beginnen we de dag samen met Bijbellezen en gebed. In het begin moest ik hier even aan wennen, maar nu waardeer ik het ontzettend. Het is fijn dat er voor mij en mijn werk gebeden wordt. We lezen een aantal Bijbelverzen samen, een vers springt in het oog: No man can come to me, except the Father which hath sent me draw him: and I will raise him up at the last day. John 3:27. Het laat mij zien dat ik niet de macht heb om mensen tot God te brengen. Ik hoef alleen maar te zaaien, de Heere zal de regen en de zon geven om het zaadje van het geloof te doen groeien. 

8.30 uur

Tijd om aan de slag te gaan! Ik bel de taxichauffeur, Zachi, en vraag of hij mij op kan pikken. Het is altijd een verrassing hoe lang hij erover zal doen. Maar over het algemeen is hij er gelukkig vaak binnen 15 minuutjes. Zo ook deze ochtend. Ik stap gauw achterin zijn nieuwe auto, waar hij trots op is en terwijl hij mij naar het eerste adresje brengt, kletsen we wat. Hij vertelt mij over zijn zoontje van twee, en vraagt dan of ik hem een keertje wil ontmoeten. Dat wil ik wel! We spreken af dat hij de volgende dag langs zal komen om zijn zoontje te laten zien. Ik vind het ontroerend om te horen dat hij zijn zoontje zo graag wil laten zien. Hij is trots. Ons gesprek wordt plotseling onderbroken door mijn telefoon die overgaat. Een Namibisch nummer. Ik neem op en hoor een vrouwenstem. ‘Goedemorgen Julia, ik wilde je laten weten dat ik nog steeds in het ziekenhuis ben en weeën heb. Ik heb nog maar 4cm ontsluiting.’ Het is Shika, een vrouw uit de shelter met wie ik inmiddels een goede band heb opgebouwd. Gisterochtend, toen ik bij de shelter was, zag ik haar naar het ziekenhuis vertrekken omdat ze weeën had. We baden samen voor de aanstaande bevalling en voordat ze ging, beloofde ze mij op de hoogte te houden. Ik bedank haar voor het telefoontje en wens haar veel sterkte. Ik hang op en kijk uit het raampje. Inmiddels zijn we aangekomen op plaats van bestemming: Amy.

9.00 uur

Over Amy heb ik weleens geschreven; de vrouw uit de sloppenwijk met wie ik samen naar de kliniek ging en aan wie ik Engelse les geef. Deze ochtend hebben we ook afgesproken om samen aan de slag te gaan met de Engelse les. Ze zit samen met haar zoontje Simon op een kleedje in de schaduw. Het is voor het eerst dat ik Simon ontmoet. ‘Hij was steeds zo jaloers als hij uit school kwam en hoorde dat je langs was geweest. Hij wil ook graag leren.’ vertelt Amy. Glimlachend ga ik bij ze zitten terwijl ik Simon wat beter leer kennen. Voordat we aan de les beginnen, bidden we om wijsheid en om zegen, zodat Amy snel mag leren. Ik heb geen enkele onderwijservaring, maar ik vind het wonderlijk om te zien hoe de Heere mij wil gebruiken. Amy zet stappen en kan al woordjes spellen en lezen. Op een gegeven moment stuurt ze de spelende Simon weg, want hij leidt haar af. ‘Julia is hier nog maar een paar weken, dus ik wil leren. Jij kan altijd naar school.’. Ik vind het sneu voor de jongen, maar tegelijkertijd vind ik het mooi om de gedrevenheid van Amy te zien. Dat ik dit mag doen voor haar, maakt mij dankbaar. Al was dit het enige wat ik in Afrika had mogen doen, dan was mijn verre reis het alsnog dubbel en dwars waard geweest. Gelukkig mag ik hier nog meer doen. Dus na tweeënhalf uur ronden we af, en bel ik Zachi om me weer op te halen. Terwijl we op hem wachten lezen we een Bijbelgedeelte, zingen we een lied en bidden we samen.

12 uur

Tijd voor de lunch! In Afrika eten ze tussen de middag een grote warme maaltijd. Eerst wilde ik daar niet aan geloven, nu heb ik die gewoonte ook overgenomen. Het duurt daarom ook iets langer om het eten klaar te maken. Maar ik heb de tijd. In Nederland was ik het gewend om mijn agenda van 9-5 vol te plannen, en genoot ik van de volle dagen. Hier in Afrika neem ik uitgebreid de tijd voor de lunchpauze. Ik moest er erg aan wennen, maar nu geniet ik ervan. Het is zo warm, dat het vermoeiend is. Het is daarom lekker om de tijd te kunnen nemen, om weer even bij te komen. Geregeld ga ik nog even met een boek op de bank zitten. Als ik echt moe ben, hou ik zelfs een kleine siësta...

14 uur

Genoeg geluierd! Ik pak mijn tas in en vertrek naar de shelter. Het is op loopafstand, en al zijn het maar 5 minuutjes lopen, de zweetdruppeltjes staan op mijn voorhoofd als ik de gezamenlijke ruimte binnen kom. Ik zet mijn tas neer en loop dan naar de slaapkamers van de vrouwen om ze te begroeten. Zonder bovenkleding (dat was de eerste keer wel even wennen) liggen ze lusteloos op bed. Sommige slapen, andere liggen niks te doen. Ik maak een praatje met ze en nodig hen uit om naar de gezamenlijke ruimte te komen. Na een poosje, als de meeste vrouwen aangeschoven zijn, begin ik met gebed en vertel ik een Bijbelverhaal. Vandaag vertel ik het verhaal van Jozef. Veel vrouwen voelen zich alleen, zonder hun familie en kinderen om zich heen. Vandaar dat ik dit verhaal gekozen heb. Hoe alleen moet Jozef zich wel niet gevoeld hebben in de put en in de gevangenis? We bespreken het Bijbelverhaal samen en dan gaan we aan de slag. Al sinds een aantal weken zijn we bezig om slingers te maken van stofrepen. Die hangen we dan op in de gezamenlijke ruimte. Toen ik voor het eerst kwam, schrok ik ervan hoe kaal en ongezellig het was. Daar zou ik ook geen weken willen zitten! Ik hoop dat de ietwat gezelligere uitstraling door de slingers, zal helpen zodat de vrouwen zich wat meer thuis voelen. Na een paar uurtjes, gaan de vrouwen aan het avondeten beginnen en loop ik weer naar huis. Vaak loop ik een beetje moedeloos naar huis, de vrouwen zijn zo moeilijk te motiveren en vaak krijg je er niks voor terug. Dan voelt het zinloos wat ik allemaal aan het doen ben. En probeer ik het biddend in Gods handen te leggen. Het Bijbelvers van vanmorgen spookt door mijn hoofd. Ik weet dat de woorden die ik spreek en bid voor de vrouwen, niet vergeefs zijn. De Heere zal het zegenen.

17.00 uur – 20.30 uur

Als ik thuis kom, maak ik mijn eten klaar en klets ik bij met de andere vrijwilligers. Deze tijd lijkt altijd voorbij te vliegen, want voor ik het weet is het alweer 19 uur. Om 19 uur verzamelen we weer in het huis, deze keer voor de Bijbelstudie. We beginnen met het zingen van liederen en bidden. Sinds kort behandelen we het Bijbelboek Openbaring. Het is zo waardevol om samen de dag te beginnen, en hem ook samen af te sluiten. Na de Bijbellezing praten we nog wat na, en dan vertrekt iedereen weer naar zijn eigen plekje. Tijd om een boek te lezen of iets anders te doen voor jezelf. Op tijd lig ik in mijn bed. Weer een dag voorbij.