Echt klaar

25 januari 2025 – 11am - Ergens tussen Gobabis en Windhoek

Taxichauffeur China speelt een vrolijk deuntje terwijl we naar Windhoek rijden, voor een laatste weekend in Namibië. Vriendin Marije zit naast mij, met haar ogen dicht. Ik kijk uit het raam naar het voorbijtrekkende landschap. En ik kan er niet bij met mijn hoofd. Drie maanden geleden reed ik hier ook, maar dan de andere kant op. Richting Gobabis. Het voelt als gisteren, maar tegelijkertijd is er zo veel veranderd. Heb ik veel meegemaakt. Veel mensen ontmoet. Veel geleerd. Ik blader terug in mijn dagboekje en lees wat ik op de allereerste dag van het begin van mijn avontuur schreef: “Het moeilijkste van weggaan ligt achter mij; afscheid nemen. Steeds meer mensen zag ik de afgelopen weken voor de laatste keer.” . Drie maanden later bevind ik mij weer in dezelfde situatie. Afgelopen week stond in het teken van afscheid nemen, en alles voor de laatste keer doen. Dat was soms best even slikken. De mensen en het land zijn mij dierbaar geworden. Maar het afscheid ligt achter mij, en ik kijk met vreugde uit naar het volgende avontuur. Ik leun tevreden achterover en droom langzaam weg.

26 januari – 9pm - Windhoek

Ik zit aan een tafeltje buiten, in de tuin van het hostel, en luister naar al mijn vele audio opnames van de afgelopen maanden. Heel veel zang komt voorbij. Ik zie het voor mij: de vrolijke kerkdiensten, de zangavonden tijdens de Bijbellezingen ’s avonds. En ik begin steeds meer te beseffen dat die tijd er nu echt op zit. Zal ik ooit nog terugkomen in Namibië?

Gisteravond werd ik gebeld door Suko, een jonge vrouw die ik heb leren kennen in de shelter. Zij stelde zich altijd hard en afstandelijk op. Maar we hadden een klik met elkaar, en ook al sprak ze het zelden uit; ik wist dat ze mij mocht. Het deed haar goed om de aandacht te krijgen die ze miste. Toen ze na lang wachten eindelijk beviel van een prachtige dochter, bezocht ik haar meteen in het ziekenhuis. Later stuurde ik haar nog een sms’je maar daar reageerde ze niet meer op. Dat gebeurde wel vaker. Vrouwen gingen weer terug naar hun afgelegen dorpen, en het contact vervaagde. Het leven gaat door. En eerlijk gezegd begon ik Suko een beetje te vergeten. Tot gisteravond. Ze belde mij op en vroeg hoe het met mij ging. Ze was weer terug op de farm en het gaat goed met haar. Maar… Aarzelend en met het verdriet duidelijk hoorbaar in haar stem, vertelt ze mij dat haar lieve kleine dochter, een paar uur na mijn bezoek in het ziekenhuis overleden is. Zomaar. Het nieuws komt als een klap. Ik val stil en ik voel dat mijn hartslag vertraagt. ‘Waarom, waarom, waarom?’ schreeuwt een stemmetje in mijn hart. We hebben toch voor het kindje gebeden? Voor gezondheid en veiligheid? Waarom laat God dit nou toe? Wat een verdriet voor een moeder om haar allereerste kindje zo abrupt, zo gedwongen te verliezen. Suko vertelt dat ze zo boos en verdrietig was. Daarom reageerde ze niet op mijn smsjes. Ik begrijp het. Ik luister en bid. Zeg niet veel, want wat kan ik zeggen? Na een tijdje hangen we op. Ik blijf verdrietig en met een leeg gevoel achter. En ik ben gefrustreerd. Wat zou ik nu graag alle plannen willen cancellen, als dat zou betekenen dat ik naar haar toe zou kunnen gaan. Een arm om haar heen kunnen slaan. Samen huilen en samen rouwen. Maar het kan niet. De tijd hier is klaar. Ik moet terug.

27 januari - 11am - Windhoek Airport 

Het vliegtuig begint eerst zachtjes, en dan steeds harder te brullen. Ik voel mijn stoel onder mij trillen en ik word achterover gedrukt. De wielen komen los van de grond en we stijgen steeds verder omhoog. Als ik uit het raampje kijk, zie ik het landschap van Namibië steeds kleiner worden. Nu is het echt. Ik ben weg.

De oogst is groot in Namibië, en de arbeiders zijn weinig. De Heere voorziet in vrijwilligers. Terwijl ik weg ga, zijn er vrijwilligers die mijn werk in de shelter en met Amy kunnen voortzetten. Dat maakt het afscheid makkelijker. Ik ben dankbaar voor de manier waarop de Heere mij heeft willen gebruiken in Namibië. En al is het afscheid niet makkelijk; ik weet dat Hij niet afhankelijk is van mij. Hij zal blijven werken, mensenharten blijven veranderen en Zijn koninkrijk uitbreiden. En dat is waar het uiteindelijk om gaat. Soli Deo Gloria.