25 januari 2025 – 11am - Ergens tussen Gobabis en Windhoek

“Hierna zag ik en zie, een grote menigte, die niemand tellen kon, uit alle naties, stammen, volken en talen, stond vóór de troon en vóór het Lam, bekleed met witte gewaden en palmtakken in hun hand. En zij riepen met een luide stem: De zaligheid is van onze God, Die op de troon zit, en van het Lam! En alle engelen stonden rondom de troon, de ouderlingen en de vier dieren. Zij wierpen zich vóór de troon neer met hun gezicht ter aarde en aanbaden God, en zeiden: Amen. De lofprijzing, de heerlijkheid, de wijsheid, de dankzegging, de eer, de kracht en de sterkte is aan onze God tot in alle eeuwigheid. Amen.” (Openbaring 7:9-12)

Let op: Onderstaande tekst gaat over seksueel misbruik 

Inmiddels zit ik al langer dan een maand in Afrika. Hoogste tijd om jullie een keertje mee te nemen, hoe een doordeweekse dag eruit ziet voor mij. Nu is het zo dat ik in Afrika zit. En Afrika betekent: last minute wijzigingen. Een dag ziet er daarom nooit hetzelfde uit voor mij. Ik kan in de ochtend een heel plan bedacht hebben, maar aan het einde van de dag tot de conclusie komen dat ik iets heel anders gedaan heb. Dit stukje is daarom ook een voorbeeld van mijn dag, en geen standaard. Wel gebaseerd op ware gebeurtenissen ;)

De steen waarop mijn voet rust, is nog warm van de zon die de hele dag fel geschenen heeft. Terwijl de zon ondergaat en de hemel verandert in prachtige kleuren — eerst rood, dan lichtroze, om te eindigen in een schilderachtige combinatie van tinten — zie ik hoe de giraf haar laatste slokken water drinkt, zich langzaam omdraait en weer verdwijnt in de struiken waar ze vandaan kwam. Er waait een zachte wind die verkoeling biedt; het is vredig stil. Alleen het gekwetter van de vogels en het zachte ruizen van de wind zijn te horen.

Ik onderdruk een ongeduldige zucht en wapper de zoveelste vlieg weg met mijn hand. Met mijn vinger loop ik alle letters van het woordje snack nog een keertje langs. S – N – A – C – K. Ik spreek alle letters overdreven langzaam uit. Eigenlijk lees ik het woord al half voor.

Ik word verdwaasd wakker en kijk op mijn telefoon: 03.15am. Het is midden in de nacht en ik kijk links naast mijn bed. De reden waarom ik wakker werd, een kleine baby van twee maanden oud, zwaait met zijn armpjes en begint zachtjes te huilen. Tijd voor een flesje. Ik stap gauw uit bed en houd zijn warme lijfje dicht tegen mij aan. Zodra ik de fles tegen zijn lippen zet, begint hij gretig te drinken. Ik kijk naar zijn bruine oogjes die naar mij omhoog kijken. 

Ik kom bij Amy, een vrouw van eind dertig die in de sloppenwijken woont. Ze had me al verteld dat ze zich niet goed voelde, haar hele lichaam deed pijn en ze moest veel overgeven. We vermoeden allebei dat ze wellicht zwanger is, maar om dit zeker te weten, moet ze naar de dokter voor een zwangerschapstest. Nu, als ik naar de dokter ga in Nederland is dat vrij eenvoudig.

Ik kijk uit het vliegtuigraampje om de eerste beelden te zien van het land wat de komende maanden mijn thuis zal zijn: Namibië. Ik zie zand, zand en nog eens zand. Het vliegtuig landt met een schok en terwijl we langzaam over de landingsbaan rollen, zie ik de hitte boven het asfalt zinderen. Ik stap uit het vliegtuig en zet mijn eerste stappen op onbekende bodem. En de hitte overspoelt mij als een warme en verstikkende deken. Welkom in Afrika.